Ο άνθρωπος μοιάζει με καλειδοσκόπιο του οποίου η εικόνα αλλάζει, συντίθεται και αποσυντίθεται ανάλογα με την κίνηση και τις επιρροές. Είμαστε σε συνεχή εναλλαγή όπως το σύμπαν του οποίου είμαστε η εικόνα. Είμαστε ο μικρόκοσμος του μεγάλου κόσμου.
Και αυτός ο μεγάλος κόσμος είναι ο υπνωτιστής.
Μία χίμαιρα, όπως η οφθαλμαπάτη του νερού στην έρημο. Όμως αυτό το νερό δεν ξεδιψάει. Αυτή η ζωή που ζούμε, ως οφθαλμαπάτη, δεν μπορεί να μας ξεδιψάσει από τη βαθιά ανάγκη του να αισθανθούμε ασφαλείς, γαλήνιοι, χαρούμενοι. Παρ'όλα αυτά, η ανάγκη του να πιούμε από το νερό της ουτοπίας είναι ριζωμένη μέσα μας, όπως και ο φόβος του να πνιγούμε από την ίδια την οφθαλμαπάτη.
Έχουμε τόσο πολύ οργανωθεί να ζούμε με ψέματα σε σχέση με την αλήθεια μας, που πιστέψαμε ότι για να καταφέρουμε να ζήσουμε πρέπει να προφυλάξουμε το ψέμα μας. Φοβόμαστε την αλήθεια μας. Ίσως γιατί μας ζητάει να απαγκιστρωθούμε από τα στηρίγματα πλάνης που οργανώσαμε γύρω μας που πάντα στο τέλος μας προδίδουν.
